Mánudagur
Hún nuddaði stírurnar úr augunum svo hún gæti opnað þau. Það versta við að eyða heilum sunnudegi grenjandi uppi í sófa var eiginlega að þurfa að fara á fætur daginn eftir með bólgin augu, bólgið nef, krumpuð í framan og stírur fyrir allan peninginn. Og mæta svo í vinnuna og brosa framan í fólk sem ekkert vissi og ekkert þurfti að vita. Á meðan vildi hún helst öskra á þau öll.
Hún gæti hringt sig inn veika. Hún gæti bara haldið áfram að sofa. Helst bara að eilífu jafnvel. Hún leit á símann og sá að hún var með snap frá bestu vinkonu sinni, hún og 5 ára guttinn hennar að gefa thumbs upp „þetta lagast. farðu í vinnuna. við elskum þig < 3“. Hvernig… já ókei.
Hún reif sig á fætur, setti tærnar að hluta til á ískalt gólfið og hluta til á skyrtuna sem hún hafði grenjað í kvöldið áður. Í köldum hörðum raunveruleikanum var hún eiginlega frekar hallærisleg þarna. Sunnudagurinn var eiginlega bara í móðu, einhverskonar hræðilegri rómantískri bíómyndamóðu. En núna var klukkan hálf átta á mánudegi, vinnan beið og skyrtan á gólfinu var til minningar um hvað hana langaði mikið að skafa úr sér hjartað með skeið. Það er ekkert dramatískt.
Sturtan hressti hana við, ísköld buna í andlitið slakaði á bólgunni. Hún tók ákvörðun um að vera sein og gefa sér tíma í að fela bauga helgarinnar á bakvið þykkt lag af hyljara og nota litríkan varalit til að fela það að hún væri ekki brosandi. Hún var eiginlega jafn mikið að ljúga að sjálfri sér eins og öðrum.
„Rosalega bissí í dag, held ég loki mig bara af sko!“, sagði hún glaðlynd við kaffivélarvinkonu sína. Það var auðvitað líka lygi, það var hvorki meira né minna að gera en venjulega.
Hún starði á skjáinn, klóraði í mottuna sem lyklaborðið hennar og músin lágu á og reyndi að einbeita sér að því að fara hvorki að skæla né opna alla samfélagsmiðlana til að athuga hvort hann væri nokkuð þar. Hún vissi að hún myndi bugast á endanum en því lengur sem hún héldi út því minna myndi hún hata sig. Hún gæti nýtt þá orku í að hata hann kannski bara, eða reyna að hata hann að minnsta kosti. Hún fann sig byrja að tárast. Fokk. Hún tók upp símann, opnaði snapchat og sendi mynd af sér með hundaeyru á vinkonu sína, „< 3“.
Þriðjudagur
Grátt grátt grátt úti en hún var í gulu úlpunni sinni. Stressuð og spennt og hrædd og glöð á leiðinni í fyrsta skiptið í nýju flottu vinnuna. Hún hafði sérstaklega keypt einhvern agalega flottan, aðþrengdan gráan kjól, var með kaffi í endurnýtanlegu kaffimáli, alltof stórt þykjustumerkjavöruveski fullt af allskonar engu til að láta það virðast að minnsta kosti smá fullt. Það var búið að vera svo ótrúlega þungt yfir en í fjarlægð sá hún pínulítinn ljósbláan blett og ákvað að taka því sem merki. Þessi furðulega þunga tilfinning sem hafði legið yfir henni og eiginlega öllum öðrum núna í nokkrar vikur, og hafði bara ágerst, hlyti að fara að létta ef hún og þessi litli blái blettur fengju einhverju að ráða.
Sem betur fer hafði hún alltaf verið svo mikil Pollýanna að þetta náði eiginlega ekki að hafa of mikil áhrif á hana en meira að segja hún hafði fundið fyrir breytingu. En í dag skyldi ekkert ná henni niður! Loksins var hún komin í starf þar sem henni leið eins og hún væri fullorðinn, hluti af samfélaginu, mikilvæg einhvernveginn. Þar sem hún gæti talað um tölur við plastvatnskælinn og kvartað undan einhverjum pirrandi yfirmanni (aðallega til að vera með, hún lagði ekki í vana sinn að kvarta undan fólki) og hittast í bjór á föstudögum, ennþá í jakkafötunum og drögtunum.
Þegar hún nálgaðist byrjaði stressið að ná yfirhöndinni. Hvað ef þetta voru mistök? Hún var ekkert hæf í þetta starf! Hvað ætli tæki þau langan tíma að átta sig á því? Shit var þessi kjóll kannski of mikið? Hún tók í kaldan hurðarhúninn og hristi hugsanirnar burt. Kjaftæði, hún myndi rokka þetta.
Konan sem tók á móti henni leit ekki út fyrir að vera í góðu skapi en var greinilega að reyna. Hún var samt með appelsínugulan varalit. Það virtist einhvernveginn úr skjön við nærveruna sem fylgdi henni. Hún hafði ekki verið svona í viðtalinu fyrir tveimur vikum, en kannski var þetta bara veðrið eins og hjá öllum.
Hún fékk ekki skrifstofu, bara bás, en einhvernveginn var það betra. Eins og í bandarískum sjónvarpsþætti, byrja neðst en ná á endanum hornskrifstofunni með frábæra útsýninu yfir Faxaflóa með Esju á aðra hönd og Hörpu á hina. Kannski myndi hún eiga í eldheitu ástarsambandi sem myndi enda með hávaða en þau þyrftu að þykjast í vinnunni þar til það tæki sig aftur upp og á endanum myndu þau gifta sig og hlæja að þessu.
Kannski yrði yfirmaðurinn rekinn með látum eftir að hafa dregið að sér fé í mörg ár og það kæmist upp rétt í þann mund sem fyrirtækið væri að fara á hausinn en hann myndi geta skilað nóg til að halda þeim á floti. Kannski yrði hún sú sem fattaði það þegar hún sæi minnismiða sem hún ætti ekki að sjá.
Sem betur fer var ímyndunaraflið hennar yfirleitt talsvert virkara en raunveruleikinn, því þó allar þessar hugmyndir væru spennandi í hausnum á henni þá, því miður, vissi hún að þær yrðu það ekkert endilega í alvörunni. Að minnsta kosti ekki fjárdrátturinn.
Hún hafði aldrei áður verið í vinnu þar sem hún þurfti að vakna svona snemma og upp úr þrjú var hún orðin dauðþreytt. Hún fór fram að kaffivélinni þar sem konan með appelsínugula varalitinn stóð og nuddaði á sér gagnaugun á meðan hún beið eftir malandi vélinni.
„Langur dagur?!“, sagði hún hressilega og konunni brá, hún var greinilega djúpt sokkin í sínum eigin hugsunum. Hún gaf frá sér kurteisislegt fliss, muldraði eitthvað um veðrið og greip bollann sinn. Leit aldrei framan í hana en það var örugglega af því að hún var greinilega að berjast við tárin. Aumingja konan.
Á morgun kæmi annar dagur fyrir þær báðar, og vonandi yrði ljósblái bletturinn stærri þá, þó hann væri horfinn á bakvið grá skýin núna.
Miðvikudagur
„Mamma mamma mamma mamma sjáðu, sjáðu mamma, mamma sjáðu sjáðu, mamma MAMMA SJÁÐU M AMMA HEY MAMMA HEY SJÁÐU MAMMA“, hann var farinn að berja hana með einhverju legói sem hann hafði klaufalega sett vitlaust saman.
„Klukkan er nótt, farðu að SOFA“, urraði hún. Kannski helst til hvasst en áttu fimm ára börn ekki að sofa lengur en þau gerðu þegar þau voru ungbörn? Að minnsta kosti til sjö.
Hún opnaði annað augað og sá neðri vörina titra.
„Æi, sorrí, komdu. Komdu upp í. Það er ennþá nótt, ég skal skoða dótið á eftir. Við skulum sofa í einn klukkutíma í viðbót, manstu hvað það eru margar mínútur?“, hún togaði í hann og hann klaufaðist undir sængina til hennar. Litli kroppurinn sem henni fannst eiginlega vera orðinn alltof stór alltof hratt.
„Mamma þetta er svona geimskip sko, ha sjáðu“, hann otaði dótinu framan í hana, en hún var eiginlega sofnuð aftur.
„Kannski getur geimskipið bjargað okkur“, muldraði hann, „þegar allt er búið.“
Fimmtudagur
Að keyra sjöuna var eiginlega skást, lítill séns á seinkunnum og frekar vanafastir gestir. Stundum varð það samt nánast leiðinlegt og suma daga svo ótrúlega rólegt að hann gleymdi sér næstum. Það var svoleiðis dagur núna. Hann hafði þessa vikuna geta haldið sér hressum enda hafði hann verið á öðrum leiðum en það hafði þykknað yfir aftur, ótrúlegt en satt. Honum fannst hann líða áfram í þoku, þoku í hausnum á sér og sálinni. Ekki að hann hefði einhverja trú á sálum eða þannig, en það var eina leiðin til þess að útskýra þetta. Fréttirnar sögðu að þetta yrði svona áfram og einhvern veginn var eins og sumarið kæmi örugglega aldrei aftur. Það yrði grátt og svo myndu þau deyja.
Hann stoppaði fyrir tveimur unglingsstelpum sem settust aftast og voru með hávaða. Hann vissi ekki hvernig var hægt að tala svona hátt í þessu ástandi en kannski gátu hormónar brotið sér leið í gegnum þetta rugl. Yfirleitt myndu svona gelgjuöskur fara í taugarnar á honum en á einhvern hátt hjálpuðu þau, vöktu hann næstum því úr doðanum. En þær fengu ekki langt far og hann var aftur orðinn einn. Hvað var langt í að menntaskólinn sem hann keyrði framhjá myndi klárast? Að minnsta kosti tveir tímar í viðbót af nánast tómum vagni. Hann geispaði. Hann geispaði aftur og svo vonaði hann að hann myndi lenda á rauða ljósinu eftir smá sem var alltaf aðeins of lengi af því að þágæti hann kannski náð að teygja úr sér og geispa þessari tilfinningu burt.
Doði doði doði, þreyta þreyta þreyta. Hann dreymdi um rúmið sitt.
Allt í einu og án viðvörunar heyrðust hávær flaut, hann kipptist til og heyrði brothljóð fyrir utan. Samt náði hann ekki alveg að ranka við sér, það tók nokkrar sekúndur að átta sig. Átta sig á því að hann hafði keyrt aftan á fólksbíl sem var með svona heimskulegum óla priks límmiðum af fjölskyldu og hann vonaði bara að það væri í lagi með alla og að barnið á límmiðanum væri ekki með. Ef hann lokaði augunum og hallaði sér fram, þyrfti hann þá að díla við þetta?
Lögreglan kom, starfsmaður frá strætó kom, yfirmaðurinn hans kom, sjúkrabíll kom, honum blæddi en hann vissi varla af því.
Kannski fengist meiri hvíld í sjúkrahúsrúmi.
Föstudagur
„Gaur það er komin næstum vika, ÞÚ hættir með HENNI, þessi vika er búin að vera drull, við förum út og þú finnur þér eitthvað að klípa í, ekkert RUGL“, vinur hans kýldi hann í öxlina. Hann hafði rétt og rangt fyrir sér, það var bæði besta og versta lausnin að detta bara í það og reyna við nafnlausar stelpur á barnum og gleyma því hvernig þær litu út þegar hann læddist heim í morgunsárið. Hann vissi bara ekki ennþá hvort hann vildi vera… ekki með henni. Hann vissi ekki alveg almennilega af hverju hann slúttaði þessu, hvort það hafi verið rétt, en það er bara þannig sem þessi próses s virkar.
Ekki að það hefði skipt neinu þó hann hefði sagt nei, félagarnir mættu með bjór og sterkt, settu tónlist á og fóru í einhvern drykkjuleik sem enginn skildi þar til þeir væru nógu kenndir til að nenna að takast á við annað fólk sem var jafn kennt. Þeir voru ekki þeir einu sem töldu þetta bestu lausnina við lægðinni, það var eins og allir hefðu drifið sig út og að ölið færi jafnvel verr í fólk en venjulega. Hann var næstum lentur í slag, og vissi ekki einu sinni hvort það var honum að kenna. Það var dólgur í honum, grafinn undir þessu öllu. Tilfinningarnar bærðust en hann náði þeim ekki fram og vildi það svo sem ekkert hvort sem er, tók bara undir þegar þeir tóku skot og börðu í barborðið og voru beðnir um að lækka í sér svo þeir færðu sig á eina klúbbinn sem þeir nenntu að dansa á. Þar sem bassinn var nógu þungur til að þagga niður í öllum hávaðanum.
Annað skot, fleiri drykkir, einhver með ljóst hár sem brosti, færði sig nær og blikkaði gerviaugnhárunum í áttina að honum. Þegar þau höfðu lokið sér af inni á baði lét hún sig bara hverfa og hann fór aftur á dansgólfið með varalit út á kinn. Var hann núna kominn yfir fyrrverandi kærustuna, var það ekki eitthvað svona getur ekki komist yfir einhvern nema að komast undir einhvern? Ekki að hann hafi verið undir, hvorugt hafði lyst á að leggjast á baðherbergisgólfið svo þau stóðu bara. Telst það með?
Laugardagur
Það byrjaði að rigna og lyktin var skrítin.
Skyrtan lá óhreyfð á gólfinu, minnti á verkinn í hjartanu.
Vinnuvikan hafði verið löng og erfið og Pollýanna var sett í pásu yfir helgina.
Hún steig á legó listaverkið og blótaði. Hann grét og öskraði því hún eyðilagði geimskipið.
Hann var útskrifaður en það hætti ekki að blæða. Hann vissi ekki einu sinni hvernig sárið hafði komið en það var ekki pláss til að leyfa honum að liggja inni svo hann þurfti að kaupa grisjur og sjá um þetta sjálfur.
Þynnkan var óbærileg og ælan sem fylgdi henni var súr.
Sunnudagur
Upp og niður Laugaveginn í móki að bíða eftir að hún sæi einhvern sem hún þekkti. Hún vildi ekki vera úti en hún var það samt. Það var kalt og rigningin var eins og illa lyktandi sturta. Hún hafði vaknað, séð helvítis skyrtuna á gólfinu og strunsað út. Það var bæði eins og það væri verið að ýta henni út en líka draga hana út. En þegar hún var komin út vissi hún ekki alveg hvert hún var að fara svo hún stikaði bara fram og til baka og reyndi að rekast ekki utan í fólk. Það voru ekki margir á ferð þegar hún kom út en það virtist aukast hratt, þrátt fyrir að það væri sunnudagsmorgun.
Upp og niður Laugaveginn og gula regnkápan var einhvernveginn bara algjörlega í stúf við öll vandamálin sem lágu í loftinu. Kaffið var búið heima og hún varð að kaupa meira kaffi, þreytan var óbærileg, þunginn var óbærilegur. Hún fór í Bónus, keypti kaffið en vildi samt ekki alveg fara heim. Hún vissi samt ekki af hverju. Kannski ætti hún bara að fara á kaffihús, láta einhvern annan sjá um að útbúa kaffið. Það var röð þegar hún kom sem lengdist bara. Ótrúlega mikið af fólki á ferð, á þessum tíma. Furðulegt. Þegar kom að henni gat hún ekki munað hvað það var sem hún pantaði venjulega svo hún pantaði bara kaffi og settist í eina lausa sætið við gluggann. Það var þögn inni á kaffihúsinu fyrir utan einstaka hóst og glamur í leirtaui. Hún sá konuna úr vinnunni stika fram hjá og stuttu seinna koma aftur í hina áttina. Hún virtist þreytt, eiginlega bara meira uppgefin. Eitthvað hafði orkan úr kaffinu gefið henni, því þegar hún sá konuna í fimmta skiptið ganga framhjá stökk hún út. Vissi samt ekki alveg af hverju.
„Hæ, hvernig hefðuru það?“
Upp og niður Laugaveginn dró hún strákinn í móki. Hann hafði ekki viljað fara út, hann vildi fá að byggja geimskipið upp á nýtt svo það gæti bjargað þeim á eftir. Hann hafði tuðað síðan að strætó lenti aftan á þeim að hann hefði getað bjargað þeim frá slysinu ef hann hefði verið með geimskipið. „Hættu þessari vitleysu, við erum að fara út“, sagði hún og klæddi hann snöktandi í regngallann.
Þau höfðu ekki slasast mikið í slysinu en hún vissi að strætóbílstjórinn hafði verið lagður inn. Hún reyndi að vera reið við hann, lögreglan og tryggingafélagið sögðu að hann hlyti að hafa dottað. Þetta var í það minnsta ekki henni að kenna.
Hún var þakklát fyrir hversu hægt hann labbaði, með sína stuttu fætur, því hún vissi eiginlega ekki alveg hvert hún var að fara eða af hverju hún fór með hann út. Hún stoppaði við dótabúð á Laugaveginum, kannski væri einfaldast að fara bara þangað svo hann hætti að væla. Þau fóru inn en hann var ennþá svo sár, leiður og niðurdreginn að í staðinn fyrir öskrandi gleðina sem fylgdi yfirleitt dótabúðum ráfaði hann bara að mjúka bókahorninu, klæddi sig úr og lagðist niður. „Mamma“, sagði hann mjóróma, „komdu. Þú verður að passa mig og ég verð að passa þig.“
Þau kúrðu dágóða stund og lásu bók og í eitt augnablik náði hún að sannfæra sig um að þunginn væri ekki jafn mikill. Hún keypti handa honum bók og þau fóru aftur út. Afgreiðslustelpan horfði á þau eins og hún og þau væru uppvakningar. Beint fyrir utan rakst hún á vinkonu sína og ókunna konu í svo gulum jakka að hún fékk ofbirtu í augun.
Upp og niður Laugaveginn í leit að apóteki. Hann vissi alveg hvar það var, samt gat hann ekki fundið það. Grisjurnar höfðu klárast hratt, það hætti bara ekki að blæða. Hann hafði hringt upp á sjúkrahús en það var ekki pláss. Smá blæðandi sár var ekki alvarlegt, sögðu þau, þó honum liði eins og honum myndi aldrei hætta að blæða. Kvöldið áður hafði yfirmaðurinn hans hringt og sagt að hann tæki veikindadaga þar til hann jafnaði sig eða þeir yrðu búnir, en eftir það yrði hann í launalausu leyfi á meðan rannsókn stóð yfir. Hann afsakaði sig auðmjúklega, sagðist skilja, lagði á, gróf höfuðið í lófunum á sér og grét. Hvað hafði eiginlega gerst? Hann gat eiginlega ekki munað það lengur.
Eftir að hafa farið upp og niður nokkrum sinnum rak hann loksins augun í apótekið. Hann var örugglega búinn að vera að ganga í tvo tíma. Það var að myndast örtröð á Laugaveginum, eins og allir hefðu ákveðið að fara út á sama tíma. Hann var ekki sá eini sem þurfti að fara í apótek og hann heyrði afgreiðslustrákinn segja að einhver gerð af verkjalyfjum, sem fékkst yfir borðið, væri búin. Já, líka í hinum útibúunum. Hann fékk síðustu grisjupakkana, hann ákvað að kaupa þessa tíu sem voru eftir til öryggis, fyrst allt virtist vera að klárast. Fjölskyldur með grátandi börn, biðjandi táningsstúlka og titrandi gamall maður urðu eftir í apótekinu þegar hann fór.
Beint fyrir utan, hinu megin við götuna, þegar hann kom út úr apótekinu sá hann þau. Konuna og strákinn sem hann hafði keyrt á. Þau stóðu með tveimur konum, önnur var í rosalega gulum jakka. Strákurinn leit upp á sama augnabliki, og á einhvern furðulegan máta náði hann næstum því að brosa um leið og hann veifaði til hans. Hann veifaði og veifaði þar til að mamma hans leit líka upp, en henni var ekki jafn skemmt. Í augnablik, sem leið eins og eilíf, horfðust þau í augu. Á endanum neyddi hann sig til að ganga yfir til þeirra, hann varð að fá að biðjast afsökunar.
„Fyrirgefðu“, var það eina sem hann náði að segja. Allt annað festist í hálsinum á honum og hann fann fyrir hjartslætti í sárinu, nú blæddi það enn meir. Strákurinn tók utan um fótlegginn á honum.
„Þetta var ekki þér að kenna“, sagði hann.
Upp og niður Laugaveginn neyddi hann sig áfram. Hvernig var hann ennþá þunnur frá því á föstudaginn? Eftir þrjár ferðir fram og til baka hljóp hann á bakvið hús og ældi. Flott týpa, tveggja daga æluþunnur á bakvið hönnunarbúð í miðbæ Reykjavíkur. Sem betur fer var hann með tyggjó í vasanum, og meira að segja smá bréfsnifsi til að þurrka framan úr sér sletturnar sem náðu ekki á jörðina.
Hann hafði ætlað til hennar en þegar hann nálgaðist hliðargötuna hennar gat hann það ekki. Og sneri við. En þegar hann var kominn aftur efst hætti hann við að hætta við. Hann skyldi til hennar. Þunginn hlyti að vera þessu að kenna, hann hlaut að hafa gert mistök. Einhvernveginn gat hann ekki ímyndað sér að vera án hennar, en hann gat heldur ekki ímyndað sér að vera með henni. Hann vissi ekki lengur hvað var raunverulegt og hvað var satt, hann bara fór fram og til baka en stoppaði alltaf á horninu við götuna hennar og sneri við. Hann missti töluna á hversu oft hann fór upp og niður upp og niður, og hann hafði ekki hugmynd um klukkan hvað hann fór út. Rigningin var súr og illa lyktandi, það var kalt en sem betur fer enginn vindur. Það fór í taugarnar á honum að sjá konu í skærgulri kápu sitja við glugga á kaffihúsi, það var enginn tilgangur í að þykjast svoleiðis gleði. Það var enginn glaður lengur.
Hann varð að losna við þessa þynnkutilfinningu og brá á eina ráðið sem hann vissi, eftir að hafa gripið í tómt í apótekinu. Beint inn á næsta bar, þar sem hann neyddi ofan í sig bjór og skot. Þakkaði fyrir sig og fór beint á bakvið hús og ældi öllu upp. Honum hafði aldrei liðið eins og jafn miklum skít. Hann hafði sært konuna sem hann elskaði, dottið harkalega og sóðalega í það, og var núna ælandi á sunnudagsmorgni á bakvið hús. Hann settist skjálfandi niður á næsta bekk og nuddaði á sér gagnaugun. Hvað var næsta skref? Hann gat ekki farið til hennar svona. Hann greip í símann sinn, kannski gæti hann bara sent henni skilaboð og beðið hana að hitta sig þegar hann væri búinn að jafna sig. Síminn var dauður.
„Ég held að það sé eitthvað hræðilegt að gerast og ég vil að þú verðir með mér“, hann leit upp og sá hana, eins og engil í myrkrinu. Ekki langt frá stóð hópur af fólki og horfði á þau. Vinkonan, sonur hennar (sem hélt utan um fótinn á ókunnugum manni) og konan í gula jakkanum horfðu öll á þau.
Hún rétti fram höndina. Allt í einu vissi hann að hún hafði rétt fyrir sér. Eitthvað hræðilegt var að fara að gerast og hann vissi að það eina sem hann vildi var að vera með henni. Og eiginlega með þeim, þessum furðulega samsetta hóp.
Allt í kringum þau mynduðust hópar fólks, kunnugra og ókunnugra. Eitthvað dró fólk saman.
Rigningin færðist í aukanna, hún varð súrari og lyktaði enn verr. Allt í einu byrjaði strætóbílstjórinn að hlæja. Það var léttir yfir honum. Eitt af öðru fóru þau öll að hlæja, þurrkuðu hláturtárin, héldu um magann og gripu í hvert annað.
Og þannig stóðu þau í hring, þegar þokann, myrkrið og þunginn lagðist hægt yfir þau og kæfði þau. Þau þurftu bara hvort annað, það var ekkert annað eftir en að haldast í hendur, halda utan um hvort annað, og hlæja að því að svona endaði heimurinn.
The older women who still use the phone to call each other to set a date for the coffee date they have been meaning to have. They gossip about the old neighbourhood , that they used to live in, in their late 20’s, with the kids and the husbands that worked too much. They wear their knitted sweaters and take so long opening up their smartphones to add each other on “The Facebook” where they will most definitely write on each other’s walls later tonight, when their kids who don’t live with them have accepted a dinner offer next weekend and their husbands that work too much are asleep by the TV.
tinnaharalds.wordpress.com 